Rola muzyki znana jest od wieków, od czasów najdawniejszych plemion etnicznych, używana w obrzędach i rytuałach tanecznych i śpiewaczych. W XVII w. uznano terapeutyczną rolę muzyki w leczeniu wielu schorzeń w medycynie. W Polsce dopiero w latach pięćdziesiątych dwudziestego wieku muzyka uznana została za narzędzie terapeutyczne, wprowadzone przez prof. Tadeusza Natansona oraz dr. n. med. Andrzeja Janickiego. Wg T. Natansona „… muzykoterapia jest metodą postępowania, wielokrotnie wykorzystującą wieloraki wpływ muzyki na psychosomatyczny ustrój człowieka”.
Odkąd w medycynie uznanie znalazło emocjonalne podłoże chorób, określone szczegółowo w psychosomatyce, muzyka znajduje coraz szersze zastosowanie w uzdrawianiu.
Zanim jednak muzyka znalazła zastosowanie w leczeniu, wspieraniu terapii leczniczych, rehabilitacji i profilaktyce, z powodzeniem kultywowana była w przestrzeni uzdrawiania i duchowości wielu rdzennych kultur na wielu kontynentach. Dotychczas przeprowadzone badania naukowe na całym świecie umacniają dawną wiedzę i potwierdzają wpływ muzyki na stan zdrowia człowieka, jego psychikę, układ oddechowy, trawienny, układ krążenia, procesy detoksykujące oraz odstresowujące.
Zgłębiając tajemnice ludzkiej istoty, natrafiamy na lęk przed odkryciem emocji, czy traum zakorzenionych głęboko w pokoleniach naszych rodzin. Z uwagi na nabyte często w dzieciństwie blokady, spowodowane brakiem przyzwolenia na przeżywanie emocji, a także przez usłyszane treści typu: nie skacz, nie hałasuj, sieć cicho, dzieci i ryby…, jak będziesz dorosły… i wiele innych, społecznie zatracamy w sobie naturalną chęć poznawania i eksplorowania samych siebie. Powstające napięcia w ciele, blokują przepływ energii, pojawia się płytki oddech, niedokrwienie, obciążenia powodujące ucisk w krtani, a tym samym brak satysfakcji z własnego głosu i codziennego życia.
cd w Almanachu.
